Nadat ik op mijn 19de klaar was met mijn opleiding SPW, ging ik samenwonen met mijn vriend Rudy. 2 Maanden later kwam er een kat bij.
Via marktplaats had ik een bericht geplaatst dat ik een kitten zocht, het liefst een poes.
Ik kreeg een mailtje van iemand uit Denekamp dat diegene nog een poes had en ik mocht die komen ophalen. Zaterdag hebben we Gizmo opgehaald. Geweldig zo'n klein beestje, heel speels, maar wel onder de vlooien. Die maandag zijn we snel naar de dierenarts geweest, en toen bleek dat Gizmo geen vrouwtje was, maar een mannetje, en onder de vlooien en teken zat. Gelukkig waren we er snel bij en ging het met Gizmo snel beter.
In de daarop komende jaren hebben we ontzettend genoten van Gizmo. Tegen mij was Gizmo altijd best lief, al had hij wel echt een eigen persoonlijkheid.
Aaien mocht wel, maar wel als hij dat zelf wilde.
Verhuizen of naar de dierenarts?No way dat je hem normaal mee kreeg in een kooitje.
Al snel groeide hij ook flink in de hoogte en in de breedte waardoor we een grote kattenbak moesten kopen, en grotere krabpalen. (okee dat laatste vond ik gewoon leuk).
Ook heb ik aan de lijve ondervonden, dat het ook niet heel slim is om tussen 2 vechtende katten in de springen, omdat Gizmo dan blind wordt van woede, en die woede dan op jou (mij dus) af reageert in plaats van op die andere kat. Gevolg; grote wond, nu groot litteken op mijn onderarm.
Ook was hij nog wel eens agressief naar vriendinnen die op mijn huis pasten als ik op vakantie was :-) (sorry Rachel).
Totdat Gizmo opeens heel erg af ging vallen, slecht ging eten, en nauwelijks meer naar de kattenbak ging.
Snel naar de dierenarts, en daar bleek dat Gizmo helemaal was uitgedroogd en een nachtje daar moest blijven. 2 dagen later en heel veel testen verder bleek dat Gizmo een alvleesklierontsteking had, met daarbij suikerziekte. De artsen gaven toen al aan dat dit een moeilijk ziektebeeld is met katten, en vroegen of we wat daaraan wilden doen.
Na 10 jaar geven we Gizmo natuurlijk niet zomaar op. We kregen gelijk een tas vol medicijnen mee, veel antibiotica, en ik moest Gizmo insuline prikken.
Ik kan je vertellen, katten, en vooral Gizmo pilletjes geven werkt NIET. Gelukkig kwam de dierenarts al snel met een oplossing dat die antibiotica pilletjes ook konden worden gegeven in de vorm van een wekelijkse prik. Zucht.. fijn dat hij dat niet eerder brengt ook...
Zo zijn we nog 2 weken doorgegaan. Om de dag naar de dierenarts voor controle, veel pillen, steeds andere antibiotica, steeds meer insuline prikken, veel stress, veel zorgen, steeds een dagje beter worden, dan weer een dagje minder... totdat Gizmo zich de hele dag door ging verstoppen achter de wasmachine en kokhalsneigingen kreeg. Dat was gewoon zielig.
Wij hebben toen de keuze gemaakt om Gizmo in te laten slapen.
Misschien hadden we hem nog kunnen redden als we nog door waren gegaan met behandelen, check ups doen bij de dierenarts, en veel en veel medicijnen. Maar dat was aan onze Gizmo niet besteed.
Soms moet je uit liefde ook iemand laten gaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten